اصلاح پلیمرهای آلی بوسیله ی اضافه کردن افزودنی به آنها انجام می شود. به جز چند استثناء در بیشتر این مواد از یک سیستم چند جزئی که شامل افزودنی ها دریک زمینه ی پلیمری است، تشکیل شده است. مخلوط های حاصله به خاطر میکروساختار یا ماکروساختار بی همتا شاخص هستند. در واقع این خصوصیات بی همتا باعث پدید آمدن خواص ممتاز در پلیمر می شوند. دلایل عمده برای استفاده از افزودنی ها عبارتست از:
1)اصلاح خواص و بهبود آنها
2)کاهش هزینه ی کل
3) بهبود و کنترل ویژگی های مربوطه به تولید قطعه ی پلیمری
علاوه بر کامپوزیت های پلیمری (Polymer composites) که در این مقاله معرفی می شوند، انواع مهم سیستم های پلیمری اصلاح شده شامل آمیزه های پلیمر- پلیمروفوم های پلیمری نیز وجود دارند. که بررسی مطالعه ی آنها خارج از لطف نیست. کامپوزیت های پلیمری
کامپوزیت های پلیمری مخلوط هایی از پلیمرها به همراه افزودنی های آلی و غیر آلی است. در واقع این افزودنی ها دارای هندسه ی معنی مانند الیاف، فلس مانند (Flakes)، کره مانند و ذره ای هستند. بنابراین آنها دارای دو یا چند جزء و یا دو یا چند فاز هستند. افزودنی ها ممکن است مداوم باشند (مانند الیاف بلند یا نوار) که در زمینه ی پلیمری و با نظم هندسی منظم قرار گرفته اند. این قرارگیری منظم در کل محصول وجود دارد. مثال هایی آشنا از این نوع کامپوزیت ها، ورقه های تقویت شده با الیاف هستند که معمولا به عنوان نمای کامپوزیت های پلیمری با کارایی بالا (high-performanu polymer composites) یا ماکروکامپوزیت های بر پایه ی الیاف یا نوارهای طویل طبقه بندی می شوند. به عبارت دیگر افزودنی ها ممکن است غیر مداوم باشند. برای مثال الیاف کوتاه (دارای طولی کمتر از 3 سانتیمتر)، فلس مانندها، پلیت لت ها (Platelets)، کره مانندها یا اشکال غیر منظم (در ابعاد میکرومترو میلی متر). الیاف و فلس مانندها معمولا در جهات مختلف پخش می شوند و دارای الگوهای هندسی چندگانه در میان زمینه ی ترموپلاست تشکیل شده اند و کا ربرد کمتری نسبت به کامپوزیت های با افزودنی های مداوم دارند. هنگامی که الیاف، پلیت لت ها و یا کره مانندها به عنوان فاز پخش شونده دارای ابعادی در حد نانومتر باشد، کامپوزیت های بوجود آمده به عنوان نانوکامپوزیت شناخته می شوند تفاوت نانوکامپوزیت های با میکروکامپوزیت ها در این است که آنها دارای سطح تماس بسیار بیشتری بین فازهای تشکیل دهنده ی خود هستند. به خاطر خواص منحصر به فرد، نانوکامپوزیت ها دارای پتانسیل استفاده شدن در کاربردهای پیشرفته را دارند.
کامپوزیت ها همچنین براساس منشأ (طبیعی یا مصنوعی) زمینه یا پر کننده نیز طبقه بندی می شوند. طبیعت از کامپوزیت ها در مواد سخت استفاده کرده است. این مواد سخت دارای ساختار پیچیده ای از مواد فیبری یا ذره ای هستند که در زمینه ای آلی قرار گرفته اند (این زمینه مانند چسب عمل می کند) چوب یک کامپوزیت است که از الیاف سلولز به همراه لیگنین (lignin) تشکیل شده است. استخوان یک ماده ی کامپوزیت از کلاژن (collagen) و سایر پروتئین ها به همراه نمک های کلسیم فسفات است. ابریشم تولیدی از عنکبوت شامل نانوکریستال های آلی در یک زمینه ی آمورف و آلی است. پوسته ی حلزون از لایه های یک ماده ی مینرالی سخت تشکیل شده است که بوسیله ی یک بایندر پروتئینی از همدیگر مجزا شده اند. یک ساختار صفحه ای مشابه تولید شده است که بوسیله ی قرارگیری فلس های میکا در یک زمینه ی پلیمر مصنوعی به دست می آید. این پلیمر مصنوعی ترموست به همراه میکای فلس مانند تشکیل مجراهای عبور بخار و مایع در یک میکروکامپوزیت می دهد.